Λαμπρο ΖΕΙΣ . . . .

Ηταν, θυμαμαι, ενα παλληκαρι καλοκαρδο ο φιλος μου ο Λαμπρος.

Γελαστο, με τα αστεια του και τα πειραγματα του.

Οπως οι περισσοτεροι φυσιολογικοι νεοι. Εμενα μ' αγαπουσε καπως παραπανω.

Τοδειχνε με το γελιο του και το φερσιμο του. Με σεβοταν, ισως και να με θαυμαζε λιγακι

γιατι ημουνα πιο σωματωδης απο εκεινον, "ταυρο" με ελεγε χαϊδευτικα.

Εκεινες τις μερες επνεε ο ανεμος του χακι. Ολη η Ελλαδα μας και ιδιαιτερα η Αθηνα μας

ειχε γεμισει μ' αυτην την σκονη. Αστυνομια παντου. Διαδηλωσεις. Ακαταστασια.

Ο κοσμος σε αναβρασμο.

Στο Πολυτεχνειο ειχανε πολλοι αποκλειστει και οι περαστικοι τους φερνανε φαγητο, τσιγαρα,

χαρτικα, σαπουνια, ο,τι αλλο ειχαν αναγκη να συνεχισουν την διαμαρτυρια και εξ ονοματος εκεινων

που ηταν απεξω, των πολλων.

Καπου εκει γυρω ητανε και ο Λαμπρος. Ηθελε να συμπαρασταθει, παρολο που ηταν πολυ μικρος ακομα.

Που εισαι ρε Λαμπρο; Τον ρωτουσαμε. Α', ειχα παει στην πορεια που ειχανε για την χουντα, μας απαντησε!

Κατσε ρε μεγαλε στ' αυγα σου, του λεγαμε, εισαι μικρος για αυτα, δεν βλεπεις, ασε τους μεγαλυτερους να καθαρισουν! Αλλα που να ακουσει εκεινος. Ανησυχο πνευμα. Της δρασης. Οχι του φραπε!

........

Εκεινη την μερα, δεν φανηκε ο Λαμπρος, ουτε την αλλη, ουτε την επόμενη.

Ρε παιδια, τι εγινε ο δικος μας; Αναρωτιομασταν. Αρχισαν να μας ζωνουν τα φιδια. Κατι κακο σιγουρα θαχε γινει. Ρωτουσαμε εδω κι εκει. Δεν αργησαν να ερθουν τα μαντατα του. Ασχημα. Οπως το φοβομασταν.

Η χακι σκονη τον ειχε σκεπασει. Καπου τον ειχαν παει. Αγνωστο που. Τα μεγαλα ομορφα γελαστα ματια του δεν θα τα ξαναντικριζαμε πια. Το γελιο του κανεις μας δεν θα ξανακουγε. Επιασε ενα τοσο δα τοπο

στο βιβλιο συμβαντων. Μια σειρα ολη κι ολη. Ολη του η ζωη σε μια αραδα. Μα πως χαθηκε εκει μεσα ολη αυτη η ενεργεια; Ολη αυτη η μορφη;

Αλλα, Λαμπρο, αγαπημενε μου φιλε, οχι, δεν χαθηκες! Ζεις στις μνημες εκεινων που σε αγαπουσαν!

Η μορφη σου, οπως και των αλλων παλληκαριων, εγινε ανεμος, θυελλα εγινε, που εδιωξε αυτη την παραξενη αλλοκοτη χακι σκονη, και καθαρισε ο ουρανος της Ελλαδας μας.

Σε ευχαριστουμε αθανατε Λαμπρο μας.

Εφυγες νεος για να μεινεις ετσι στην αιωνιοτητα.

Για να μην δεις τα χαλια πολλων που ηταν στις πορειες μαζι σου τοτε, αλλα ξεχασαν την χακι σκονη που τους επνιγε τοτε και φερνουν την νεα σκονη, την Ευρωπαϊκη τωρα πια, για να γεμισουν τις αυλες και τα μπαλκονια μας και να μας κρυψουν τον Ελληνικο ηλιο, για να μην μπαινει πια στα σαλονια και στις κουζινες μας για να τις ζεσταινει, αλλα που ποτε δεν θα παψει να φωτιζει τις καρδιες μας και τις ψυχες μας, γιατι ο ηλιος της Ελλαδας ειναι ενας και μοναδικος και πουθενα στον κοσμο ομοιο του δεν θα βρεις, εως οτου αλλοι "Λάμπροι" σαν εσενα βρεθουν να στειλουν πισω και τουτη την καινουργια ξενη σκονη και ξαναμπει ο ηλιος στα σπιτια μας και στα περιβολια μας, γιατι η Ελλαδα μας εχει ακομα πολλα τετοια παλληκαρια και γι αυτο θα ζησει.

Ας ειναι αιωνια η μνημη σου αιωνιε εφηβε, φιλε μου, Λαμπρο μας.